Ken je dat Facebookfilmpje van die mier waar iemand een cirkel omheen tekent met een zwarte stift? Het diertje komt de lijn vervolgens niet meer over en blijft maar rondjes rennen binnen de gevangenis die eigenlijk geen gevangenis is. Mijn dochter had ooit een konijn, Blomke, een schat van een beest, maar we vonden haar wel een beetje aandoenlijk dom: ooit was de deur van haar hok eraf gevallen. We hadden die er weer voor gehangen, maar hij was er weer afgevallen en na een keer of drie vier hadden we het maar zo gelaten. We waren er inmiddels achter dat ze toch wel in haar hok bleef, ook al kon ze in feite zo de buitenwereld in huppelen op zoek naar avonturen en collega-konijnen.
Maar niet alleen mieren en konijnen laten zich opsluiten achter tralies die er helemaal niet zijn. We doen het allemaal! Een van de meest voorkomende manieren waarop we onszelf de pas afsnijden en niet doen wat ons hart ons eigenlijk ingeeft, is met zinnetjes die beginnen met ‘ja maar’. Die zeggen we tegen anderen maar vooral tegen onszelf. Soms gaat het om grote dingen: Je wilt op wereldreis, maar de kinderen hebben je nog nodig. Je hebt het talent om het conservatorium te doen, maar je vindt dat je eigenlijk een ‘fatsoenlijk vak’ moet leren. Je wilt een boek schrijven, maar je kent geen uitgever. Soms is het ook kleiner: Je hebt eigenlijk zin om naar het theater, maar er ligt nog zoveel werk. Of je hebt waanzinnig veel zin in een kopje koffie, maar in de Libelle staat dat groene thee veel gezonder is.
Soms klopt je ja maar. Veel vaker niet. Of is er wel een manier te verzinnen om er geen of/of van te maken, maar en/en. Kun je bijvoorbeeld een verre reis maken met de kinderen voor je versleten heup de volgende reden wordt om niet te gaan. Als het redelijk eenvoudig lukt om je ‘ja maars’ te vinden, tegen het licht te houden en door te prikken als onzin: GEWOON DOEN en vooral DAT GAAN DOEN WAAR JE HART SNELLER VAN GAAT KLOPPEN! ( tenzij dat natuurlijk iets is waarmee je jezelf en/of anderen direct mee in levensgevaar brengt, maar daar schrijf ik een andere keer nog wel eens over)
Als het niet lukt om ze zelf door te prikken, maar je bent je er wel bewust dat je veel ‘ja maars’ hebt, die je leven klein houden, dan loont het beslist de moeite om eens samen te kijken welk verhaal er achter de deur van die beperkende gedachten woont. Het is bijna altijd een verhaal van angst voor wat je denkt dat er gaat gebeuren als je uit je zelf in stand gehouden kooi komt. Angst voor wat de anderen er van vinden, angst de bodem onder je bestaan te verliezen, angst dat er wél levensgevaar is ook al is het er bewijsbaar niet, angst dat je het niet alleen kan…. Als je wilt leren hoe je zelf uit dat soort cirkels kunt gaan stappen: welkom!
